مدح و مرثیۀ امام جعفر صادق علیه‌السلام
آن طـایـر بـهـشـتـی، تـنهـا در آشـیـانه چون شمع در دل شب، می‌سوخت عاشقانه سوزش شرار سـینه، ذکـرش ترانۀ دل آهش به اوج افلاک، اشکش به رُخ روانه کی دیده زاهـدی را؛ وقت عبادت شب با دست بسته دشمن؛ بیرون برَد زِ خانه او با کـهـولـت سن، با قـامـت خـمـیـده این با قـساوت قـلب، در دست تازیـانه آن زادۀ پـیـمـبـر، ارثـیـّـه‌اش ز حـیـدر این بود کز سرایش، آتش کـشد زبانه؟ هر چند خانه‌اش سوخت، از دود و شعله افروخت دیگر نخـورد یارش، سـیـلی در آستانه هفتاد سال عمرش، هفتاد سال غـم بود هر لحـظه دیـد بـیـداد، از فـتـنۀ زمـانه آن عزّت رفیعـش، آن غربت بـقـیعـش جز تلّ خاک نَـبـْوَد، از قـبـر او نـشانه «میثم!» اگر چه در خاک، مدفون شد آن تن پاک تا روز حـشر باشد، این نـور جـاودانه |